Thuis is het veilig!
De opgelopen boosheid in het dagelijks leven komt er vaak thuis uit.
Hoe moeilijk is dit voor moeders, vaders, partners en wat kan je er aan doen?
Stamp het in de grond!
Na een week school en een logeerpartijtje bij zijn tante kwam onze kleine man van vier jaar de daaropvolgende zondagochtend nogal humeurig zijn bedje uit.
Zijn humeurigheid richt zich meestal op mij, zo van: “Stoute mam!”, zich niet willen laten aankleden, weglopen en gillen enz. Ik werd dit toch wel een beetje zat, en vroeg hem: “Zeg kleine man, waarom doe je toch zo boos tegen je mama?” waarop zijn simpele antwoord was: “Op wie moet ik anders boos zijn?”
Je staat er niet altijd bij stil maar je weet het al zo lang, in deze maatschappij wordt het over het algemeen niet erg op prijs gesteld als je per direct voor je mening uitkomt.
In een werksituatie of op school, maar ook bij je tante of op visite bij vrienden pas je je onbewust en/of bewust aan, het bewaren van de lieve vrede is vaak belangrijker dan simpelweg jezelf zijn. Je slikt hier en daar maar wat in, wat een beetje knagend gevoel kan achterlaten, maar veel tijd heb je niet om er verder over na te denken (voelen). Angst om je baan kwijt te raken, angst voor gebrek, angst om afgewezen te worden zijn meestal de onderliggende thema’s.
Het is dan ook niet verbazingwekkend dat deze opgebouwde boosheid van jaren en jaren er op de meest onverwachte momenten alsnog uit komt, waarbij je reactie op een onverwachte conflictsituatie erg overdreven en heftig kan zijn, als het ware niet naar verhouding, waar je je dan vervolgens weer erg schuldig over voelt.
Je bent er dus niet van af, de bundeling van onvrede-energie gaat dan gewoon over naar een ander en heeft zich als het ware verdubbeld en verplaatst.
Eigenlijk een erg omslachtige manier zoals wij mensen met elkaar omgaan. Op den duur weet je niet eens meer waar je nu eigenlijk zo boos over bent, of hoe het is ontstaan.
Veel is terug te voeren naar onze jeugd, de jeugd van onze ouders, grootouders en overgrootouders…. Ergens is er ooit het idee ontstaan dat je pas veilig bent wanneer je je maar aanpast aan de heersende norm.
Dit is een keuze, gemaakt vanuit een laag eigenwaardegevoel.
Wie bepaalt de heersende norm?
De heersende norm is afhankelijk van het milieu waarin je opgroeit, cultuur, het gezin, de school, de kerk, de gemeenschap enz. Erg veel om rekening mee te houden, waarbij je voelhoorntjes nodig hebt om op tijd bij te sturen en te laveren, zodat je niet buiten de boot valt.
Ja, wie bepaalt nu eigenlijk de heersende norm? Het is een logisch gevolg dat we vanuit deze keuze ons voornamelijk op de buitenwereld zijn gaan richten, wat in deze tijd extreme vormen lijkt aan te nemen.
Of je het nu hebt over je uiterlijk, communicatie, gedrag, school, politiek, alles lijkt zich alleen maar binnen een strak regime te mogen voortbewegen. Het is dan ook niet zo vreemd dat er in deze tijd steeds meer behoefte ontstaat aan verinnerlijking en zelfbewustzijn.
Dit meer naar binnen gericht zijn en in overeenstemming komen en handelen met je gevoel begint langzaam maar zeker zichtbaar te worden aan de horizon. Het pad van transformatie is zeker niet altijd makkelijk, maar het komt er eigenlijk op neer dat je met een goed eigenwaardegevoel niet meer zo snel gevangen raakt in de heersende norm (massabewustzijn).
Je hoeft niet meer door allerlei processen heen te gaan en diep te gaan graven in je jeugd, maar onvoorwaardelijk van jezelf houden.
Tegen mijn zoontje van vier zei ik: “Weet je wat, stamp het in de grond en dat zouden de grote mensen ook eens moeten doen. We stampen het in de grond zodat er weer iets moois kan opbloeien.”
Onder luid gestamp, getrommel en gelach gingen we samen de kamer door en het boze mannetje veranderde weer in een blij zonnestraaltje.
Yria Meijer
Yria Meijer 