Illusies

Vraag jij je ook wel eens af hoe het toch allemaal zo ver heeft kunnen komen?
Waarom is er zoveel strijd in de wereld?

De ongemakkelijke waarheid.

Het kan al vroeg gebeuren in je leven.
De buurvrouw die zich glimlachend over je wieg buigt in een warm welkom voor de nieuwe wereldburger maar er in haar hart niets van meent en misschien wel jaloers is op het jonge geluk van je ouders… Je vader en/of moeder die worstelen met hun  kindprogrammeringen en niet in contact zijn met hun ware gevoel… De lerares die met een glimlach op haar gezicht voor een klas met lastige pubers staat maar ondertussen liever thuis was bij haar eigen kinderen…

Vriendelijkheid, politiek correct, eerlijk naar jezelf.

We zijn aardig en beleefd en daar is op zich niets op tegen.
Als gevoelige kinderen raken we echter al snel in verwarring.
Je wilt de afwijzing niet zien in de ogen van de mensen waar je van houdt…
Dus kijk je liever naar de mimiek, de glimlachende mond (de illusie).
Al snel leer je de ogen te ontwijken en val je voor de suikerzoete wereld van de illusie.

Je zegt het één maar bedoelt wat anders.

Je kan je verward en onzeker voelen bij bepaalde mensen in je familie, bij vrienden en (on)bekenden maar niet begrijpen waarom, want hij of zij is toch zo aardig.
We zijn eilandjes gaan vormen en naar buiten toe spelen we het spelletje om overeind te blijven staan in deze veeleisende samenleving. Het is onze tweede natuur geworden om niet te zeggen wat we werkelijk voelen, want je wilt de ander niet kwetsen.
Lang opgehoopte onvrede kan dan alsnog getriggerd worden en op de meest onwaarschijnlijke momenten een uitweg zoeken…

Maatschappelijke positie, onze rol binnen de gemeenschap.

Je wilt je positie in de samenleving niet kwijt.
Het oordeel van de mensen om je heen lijkt ondragelijk om aan te horen, angst om buiten de groep te vallen, er niet bijhoren maakt ons aangepast. Aan de grond raken, je huis, haard en kinderen kwijtraken zijn inmiddels reële mogelijkheden geworden. Je creëert je eigen werkelijkheid.

Onze eigen gevoelens hebben we vaak naar de achtergrond geschoven, het is zó moeilijk om bij je gevoel te blijven wanneer de overtuiging van de ander zo sterk is. Ik heb er jaren lang mee geworsteld.
Ik wil je zo graag geloven, het klinkt zo mooi. Als ik je woorden geloof  kunnen we vrienden blijven en ben ik niet alleen…

Elk huisje heeft zijn kruisje.

Als je opgroeit in een door oorlog geteisterd land is de kans groot dat je de buitenwereld als vijandig ziet, je weet inmiddels wel waar je medemens toe in staat is.
We komen allemaal ergens vandaan en hebben dingen meegemaakt die ons  bewust of onbewust beïnvloeden en zo vormen we  een strategie in een poging ons zo goed mogelijk door het leven te slaan en er zonder al te veel kleerscheuren doorheen te komen (overleven). Nee, het leven is niet makkelijk.
Op deze manier hebben we eigenlijk ruim baan gegeven aan de schaduwkant. Een schaduwkant die steeds sterker wordt en ons op dit moment recht in het gezicht staart.
Als je durft te kijken in de ogen van de autoriteit buiten jezelf zou je best wel eens heel erg kunnen schrikken, maar tegelijkertijd ook beseffen dat het nooit iets met jou te maken had.

Hadden we toch maar eens de tijd genomen om echt naar elkaar luisteren.

In wezen zijn we bang voor elkaar, is dat niet gek? Ik ben bang voor jouw afwijzing, waarom? Wie zijn de rechtvaardigen toch, hoe kom ik over op jou. Deze angst voor elkaar (groepsdruk ) wordt door de eeuwen heen handig uitgespeeld op de bevolking  door de machten aan de top in de hiërarchie. Het is niet zo moeilijk om mensen die elkaar in de basis niet vertrouwen tegen elkaar uit te spelen. We hebben het stuur van ons leven (samenleving) uit handen gegeven.

Voel je niet aangevallen, dit is iets van eeuwen programmering maar nu hebben we de kans om die oude wereld op te ruimen. Niemand ontkomt er uiteindelijk aan. Het enige dat er op zit is om naar jezelf te kijken en de keuze te maken om je hart te laten spreken. Zo binnen zo buiten, zo onder zo boven.
Niet wegkruipen voor de realiteit en bereid zijn alles te verliezen.
Dat klinkt misschien erg heftig maar je kan er alleen maar mee winnen… je integriteit…

Jouw pijn is mijn pijn, we verschillen niet zoveel van elkaar.
Neem het stuur van je leven weer in eigen handen.

Yria Meijer