De oude man
Hij kon zich niet voorstellen dat het verhaal ooit zou stoppen en schoof zijn leven voor zich ut Het voelde of zijn handen gebonden waren en zijn mond dicht gesnoerd. De wereld leek hem somber toe, geen sprankje licht of hoop.
Zijn hoofd dacht “Ik ga het echt doen, morgen”, “ach wat maakt het ook uit”, mompelde hij en staarde boos voor zich uit.
De minuten regen zich aaneen en dagen werden weken, de jaren vergleden. Dromen kwamen niet uit en de liefde van zijn leven bevroor onder zijn verkrampte handen. Hij zag de prachtige kleuren over de velden, de iedere dag nieuw geboren zon niet. De schimmen uit het verleden hadden de kostbare schatten die hij in zijn hart droeg overschaduwd. De pijn leek niet te hanteren. Hij had al zijn energie nodig om niet te voelen, om te vergeten.
De beslissing was makkelijk, makkelijker dan het leven zelf. De vele sluipwegen van zijn gedachten trokken de banden rond zijn hart steeds strakker aan Op een dag, in zijn grijze jaren, keek hij in een kort moment van innerlijk besef om en zag wat verloren was en voorbij. De schok was groot zijn hart was geraakt.
Het was te laat.
Yria Meijer
Yria Meijer 