‘Deze dag zal ik nooit vergeten,’ zegt Saoirse zacht terwijl ze in Kato’s lichtblauwe ogen kijkt.
‘Het is slechts een dag, Soairse,’ antwoordde Kato lachend, ‘een dag die nooit vergeten zal zijn.’
Zijn hele verschijning is omgeven door een zacht blauw licht dat hem bij iedere beweging als een doorschijnende wuivende gloed lijkt te volgen. Soms kan Saoirse Kato niet zo goed meer onderscheiden, zo helder is zijn licht. Op een dag zal ik hem niet meer kunnen aanraken, denkt ze verdrietig.
Zijn mannelijke handen, krachtig en tegelijkertijd vrouwelijk gevoelig, maken een cirkelbeweging tegen de strak blauwe hemel. Uit de draaiende beweging ontstaan uitdijende spiralen en lichtpuntjes als twinkelende sterren tegen een nachtelijke hemel in alle mogelijke kleuren, zelfs kleuren waar Saoirse de naam niet van weet.
‘Het Universum?’ vraagt ze.
‘Energie,’ antwoordt Kato, ‘alles is energie.’
Een lichte bries gaat over de velden en glooiende heuvels. Vlinders en de kleinste insecten wiegen mee op het ritme. Een verscheidenheid aan groen in allerlei tinten reikend naar de oneindige heldere blauwe hemel, maar net als zij even in stilte omhoog kijken doet de bries hen weer zachtjes een andere richting uit bewegen. Wilde bloemen in alle kleuren van de regenboog steken hier en daar boven het spelende gras uit. In de verte maakt een zwerm weidevogels in perfecte eenheid vormen en figuren in de lucht om vervolgens vrolijk kwetterend op de dichtbij gelegen struik te landen.
De zon werpt haar levensgevende warme stralen over de aarde en volgt de velden en dalen met haar inwoners op de voet zover als je ogen kunnen zien.
Saoirse woelt haar sierlijke voeten behaaglijk in het geel gouden warme zand. Het blond golvend haar reikt tot haar middel en raakt over haar opgetrokken knieën bijna het zand. Haar handen maken gedachteloos cirkelbewegingen in het mulle … zand.
‘Er is geen einde,’ zegt ze tegen Kato die naast haar is komen zitten op de zandberg.
‘Het land en de oceanen zijn oneindig, net zoals het leven oneindig is. Er is geen begin en er is geen einde. We komen en gaan in de oneindige cirkel van het leven.
Ik ben de aarde als ik zwerf over de velden, de rivieren, de oceanen. Ik ben het land, zelfs daar ver over de grenzen die de mensen hebben getrokken. Ik ben de wilde bloemen en planten, ik ben de dieren en zelfs de wezens uit het diepst van de oceanen die nog geen mens heeft gezien. Als ik zwerf over de aarde ben ik oneindig. Dit zijn is perfect.’
Een merel land op Kato’s schouder en zingt zijn lied alsof hij Saoirse’s woorden in een melodie wilt vangen…
Lachend kijken ze elkaar aan. Kato strijkt Saoirse speels door haar zachte haren die geurig zijn als het jonge gras.
’Ik hou oneindig veel van je Saoirse,’ zegt hij. ‘Het is waar, er is geen begin en geen einde. Er is niets en er is alles.’
Kato steekt zijn hand naar Soairse uit… een lichte trilling… even is er niets… even is er alles…
Niets… als je het probeert te beschrijven is het al weer iets…
Alles… als je het probeert te bevatten is het al weer iets…
Na wat een eeuwigheid lijkt en toch ook weer tijdloos zijn Kato en Soairse weer op de zandberg alsof het altijd zo is geweest en altijd zo zal blijven…
Er rolt een traan over Soairse’s wang.
‘Het niets is zo donker en leeg Kato, het maakt me bang om mezelf en jou kwijt te raken. Het alles is zo verwarrend…’
’Wees niet verdrietig Soairse, uit alles en niets vormt zich altijd weer iets. Deze dag gaat nooit verloren… iets blijft altijd bestaan…
Yria Meijer
Yria Meijer 